ஆசிரியர் தலையங்கம் : 08
வணக்கம் என் உறவுகளே!
செம்மணி மனிதப் புதைகுழி, தமிழ் இனத்துக்கு எதிரான கொடூரச் சம்பவங்களின் அமைதியான சாட்சியாக இன்று உலகின் கவனத்தை மீண்டும் ஈர்த்துள்ளது. நிதிப் பற்றாக்குறை என்ற காரணத்தை முன்வைத்து, அந்த புதைகுழி அகழ்வு திட்டமிட்டே தாமதிக்கப்படுவதாகத் தமிழ்த்தேசியப் பசுமை இயக்கத் தலைவர் பொ. ஐங்கரநேசன் குற்றம் சாட்டியிருப்பது மிகுந்த கவலையளிக்கிறது.
இது வெறும் பொருளாதாரக் குறைபாடு அல்ல — இது நியாயத்தைக் காலதாமதப்படுத்தும் அரசியல் நோக்கமோ என எண்ணத் தோன்றுகின்றது. செம்மணியில் நடந்தது ஒரு சம்பவமல்ல, அது இனவழிப்பின் அடையாளம், மறக்கமுடியாத வரலாற்றுச் சின்னம். கிருசாந்தி குமாரசாமியின் கொலை வழக்கில் வெளிப்பட்ட சாட்சிகள், சோமரட்ண ராஜபக்சவின் வாக்குமூலங்கள், இருநூறுக்கும் மேல் புதைக்கப்பட்ட உயிர்களின் வலி — இவை அனைத்தும் இன்னும் நியாயம் கேட்டு காத்திருக்கின்றன.
அதிலும் துயரம் என்னவெனில், இந்தச் சாட்சிகளுக்காக தமிழ்த் தலைமைகள் ஒன்றிணைந்து அழுத்தம் கொடுக்கத் தவறிவிட்டன. முள்ளிவாய்க்காலுக்குப் பிந்தைய காலம், தமிழினம் ஜனநாயக வழியில் தன்னுடைய உரிமையை வலியுறுத்த ஒரு வாய்ப்பு அளித்திருந்தது. ஆனால் அதனைப் பயன்படுத்துவதற்குப் பதிலாக அரசியல் பேச்சுவார்த்தைகளிலும் பதவிப்பித்தலாட்டங்களிலும் தமிழ்த் தலைமைகள் மாட்டிக்கொண்டன.
இன்று, “நாங்கள் உயிருடன் இருந்தபோது யாரும் எங்களை காப்பாற்றவில்லை, இப்போது எங்கள் எலும்புகளுக்காவது நியாயம் கிடைக்குமா? என செம்மணியில் இருந்து எழும் எலும்புக்கூடுகள், மௌனமான சாட்சிகளாக நம் சமுதாயத்தை நோக்கி கேள்வி எழுப்புகின்றன.
இந்தக் கேள்விக்கு பதில் அளிக்க வேண்டியது நம்முடைய தலைமைகள், சமூக அமைப்புகள் மற்றும் சர்வதேச மனித உரிமை அமைப்புகள். நியாயம் தாமதமானால், அது மறுக்கப்பட்டதாகவே கருதப்படும்.
இனவழிப்பு நடந்தது என்பதற்கான சாட்சிகள் மண்ணுக்குள் புதைந்துள்ளன. அவற்றை வெளிக்கொணருவது எமது கடமையாகும்.
செம்மணி மண்ணுக்குள் இன்னும் அடக்கம் செய்யப்படுவது எலும்புகளே அல்ல — அது நம் நீதியுணர்வும், நம் மனிதத்தன்மையுமே!
எனவே, அரசாங்கம் நிதி காரணம் எனும் முகமூடியை அகற்றி, உடனடியாக முழுமையான அகழ்வு மற்றும் நீதிச் செயல்முறையை முன்னெடுக்க வேண்டும்.
அது தான் இழந்த உயிர்களுக்கு அளிக்கப்படும் உண்மையான மரியாதை.
என்றும் அன்புடன்
ஆசிரியர்
அ.அருள் சஞ்ஜூத்